10 maanden Sweet Salone

De laatste week in Sierra Leone is aangebroken. Sweet Salone zoals ze hier in de volksmond zeggen. 

Wat zijn de afgelopen 10 maanden snel gegaan. Dat kun je zeggen als je terugkijkt.
Soms middenin duurde het lang, was de armoede te confronterend en konden we niet ontsnappen uit de drukte en ellende om ons heen.

Maar ook de andere kant, ontzettend genieten van het vele goede wat zomaar op ons pad is gekomen. Mooie vriendschappen, de prachtige natuur met bergen en stranden, de altijd schijnende zon, smaakvolle kokosnoten, mango’s en avocado’s, en dat alles is gratis of verkrijgbaar voor een habbekrats.

Ruim 1700 patiënten hebben dit jaar een operatie ondergaan.  Patiënten die hoop hebben ontvangen voor de toekomst. Hoe moet het zijn als je leven weer telt, dat je weer mee mag doen in je dorp, dat je er weer bij hoort, dat mensen weer tegen je praten in plaats van je links laten liggen en doen alsof je niet bestaat.

Het afgelopen jaar mocht ik (Anne) meelopen met het palliatieve team. Ze bezochten mensen die niet geholpen konden worden. Patiënten die aan boord kwamen en hoopten op een operatie. Hoop brengen op een andere manier, kan dat? Ja dat kan, hoop en genezing brengen voor het hart. Dat heeft dit team gedaan, samen hebben ze impact gemaakt, niet alleen aan de patiënten die ze wekelijks bezochten tot het einde, maar ook aan de gemeenschap er om heen. Laten zien dat een leven waarde heeft, dat iemand gewoon mens is, dat tumoren niet besmettelijk zijn. Dit team heeft ook veel onderwijs gegeven aan pastors en verpleegkundigen. Leren om mensen te begeleiden in de laatste fase, om hoop en genezing te brengen, maar dan anders. Ik ben trots op dit team, en ik ben dankbaar dat ik hierdoor de verhalen van dichtbij kon horen, mee mocht leven met de verschillende emoties die dat teweeg bracht in dit team. Leren van de andere cultuur door de day crew van dit team die ik elke week mocht zien en spreken.

De regentijd is aangebroken.
Soms is het miezer regen, maar soms komt het met bakken uit de hemel. De lucht ziet er dan gewoon Nederlands uit!
Vele bergen afval spoelen er langs het schip, het land wordt weer schoon maar de zee knapt er niet van op. 

En nu komt er een tijd van rust. We zien er uit om naar Nederland te gaan en hebben onze agenda al een eind gepland.
Zorgen dat we niet te druk zijn, kunnen ontspannen en even terug in het “gewone oude leven” kunnen zijn.
Wat nu nog rest is afscheid nemen. Vooral van gezinnen die weer naar huis gaan. Gezinnen met wie we zijn gestart, die nu weer teruggaan naar het leven in hun thuisland. Wat zullen we ze gaan missen. Bij een afscheid op het schip voel ik altijd hoe abnormaal dit leven is. Het komt in de buurt van rouw. Gedag zeggen tegen families uit Nieuw-Zeeland, Canada of Amerika. Voor een bepaalde tijd intensief naast elkaar gewoond, en mogelijk gedag zeggen voor altijd. Ik sluit mijn ogen er nog even voor, al zijn we bezig met het schrijven van de afscheidsbrieven voor in de herinneringsboeken.

Maar nog geen echt afscheid van Sierra Leone, want we gaan terug!

Als alles goed gaat varen we half augustus vanaf Tenerife weer terug naar Sierra Leone.

De patiënten selectie is al gestart en zal binnenkort over de radio klinken door het hele land zodat de mensen zich kunnen melden op verschillende locaties.

Lennart is bezig met de pack up. Alles inpakken en zorgen dat alles weer schoon ingepakt is, dat betekend alle tenten wassen en drogen en vouwen. Zorgen dat alle auto’s klaar staan om binnenkort weer op het schip gehesen te worden. De containers inpakken en zorgen dat ze verscheping klaar zijn. Er kan een hoop gebeuren in een land als dit in de 8 weken dat we weg zijn.

Soms moet ik, Lennart, wel eens denken aan de discipelen. Zij reisden ook en moeten ook van alles hebben meegemaakt wat niet opgeschreven is. Want wat je hier leest of in onze vorige blogs is echt een heeel klein stukje van wat we meemaken.

Veel mensen hebben de afgelopen tijd meegeleefd en/of een gift gegeven voor het schoolproject wat we met anderen hier in Freetown af hebben gemaakt. De school is klaar en er staat een nieuw project op stapel. Een skill-center oftewel een gebouw waarin een beroep kan worden aangeleerd ook als je niet naar school kunt. Middenin een sloppenwijk. Er zijn al donaties gedaan voor dit project en ik hoop dat er velen volgen zodat ook (vooral) de jeugd een andere toekomst hebben dan doelloos rond te zwerven en drugs te gebruiken.

https://makeimpactsl.org/